کاروان

" ساده گی "

چه خوش باور به دریا پانهادم !

ز امواجش و گردابش

و کرمهایی که میلولندبه زیر پا

وز آن کوسه , 

نهنگان تیز دندان پر خون

هراسی بر دل و جان ننهادم !

چه خوش باورسرودم نغمه از دل

و  عاصی بر تن مرداب گشتم

و دیوانه تر از امواج سرکش

به گرداب حیاتی تیره وتار

به  زیر کاه آبی پرتلاطم

نهادم پا بر آن بدنام باطن !

به ذهن یک هدف

وارد شدم چون " در  " شفاف

ولی هیهات از چاهی که گسترده صدف !

......... امان از دست این دل :

که جرمی گشته است در قعر دریا

نفس ها تا ابد  حبس

شناور  حد یک  آه !

که عمری دوست بود با ماه شبها

که می افتاد هرشب روی دریا

جلوی جشم من , آن ماه ماهم

میان ابر و امواج شب تار

معلق می زدش بر آب چون  سار .

به نور باور  " یک عالم  اختر "

چو من خوش میشدش با ساز هر تار

ندارد او خبر از باطن هار !

که : دریا مرگزاریست ,

غافلیم از کار  !

که ما بی انتهایش دیده ایم

در چشم بی ادراک پر  خار !

و قلب من چو  انبار پر انوار

نمی گنجد  درآن مرداب پر  مار ..........

                    ××××

 

+   کبرا پورپیغمبر ( آذر ) ; ۱٢:٤٢ ‎ق.ظ ; ۱۳٩٠/٦/۳۱

design by macromediax ; Powered by PersianBlog.ir